ایده ساخت دال‌های مجوف (توخالی) به دوران باستان باز می‌گردد. در آن دوران، طراحان در حین تلاش برای ساخت سازه‌هایی با دهانه‌های بزرگ دریافتند که المان‌های توپر باعث اعمال بارهای اضافی بر روی سازه می‌شوند و افزایش دهانه را غیر ممکن می‌کنند. از این‌رو، مهندسان دوران باستان به فکر طراحی سازه‌هایی با عضوهای توخالی افتادند. معبد «پانتئون» (Pantheon) در رم ایتالیا، یکی از اولین سازه‌ها دارای المان‌های توخالی است. طراحان این سازه با استفاده از جعبه‌های مخصوص (مانند بلوک) در سقف، وزن آن را کاهش دادند و امکان افزایش قابل توجه دهانه را فراهم کردند.
اصول طراحی معبد پانتئون تا قرون وسطی برای ساخت سازه‌های بزرگ دیگر مورد استفاده قرار می‌گرفت. در سال‌های گذشته، استفاده از دال‌های مجوف در سازه‌های در حال کم‌رنگ شدن بود تا اینکه در اواسط دهه ۱۹۹۰ میلادی (اواسط دهه ۱۳۷۰ شمسی)، ایده ساخت دال‌های دو طرفه مجوف دوباره مطرح شد. پیشرفت تکنولوژی قالب‌سازی، امکان ایجاد حفرههای واقعی درون سازه توسط قالب‌های پلاستیکی را فراهم کرد.
در سال ۱۹۹۸ میلادی (۱۳7۷ شمسی)، تحقیقات بر روی دال‌های بتن مسلح دو طرفه مجوف، طراحی سازه با ظرفیت باربری خوب بدون نیاز به میلگردهای برشی اضافی را ممکن ساخت. در سال‌های 2000 تا 2004 میلادی (۱۳۷۹ تا ۱۳۸۳ شمسی)، چندین پروژه آزمایشی با استفاده از کوبیاکس برای امکان‌سنجی اجرا و ارزیابی پایداری سازه انجام شد. محصولات کوبیاکس از آن بازه زمانی تا کنون در حال تغییر و توسعه هستند.
در سال 2004 میلادی، کوبیاکس به عنوان نام تجاری تکنولوژی ساخت دال‌های مجوف و همچنین قالب‌های پلاستیکی مورد استفاده در این تکنولوژی در نظر گرفته شد. در سال 2005 میلادی (1384 شمسی)، قالب‌های کروی کوبیاکس (مدل‌های Pro-Line و Eco-Line) با استفاده از پلاستیک بازیافتی به طور انبوه ساخته و روانه بازار شدند.
در سال 2008 میلادی (1387 شمسی)، کوبیاکس محصول جدیدی را با عنوان Slim-Line معرفی کرد (تصویر بالا). این محصول با تحقیق بر روی جنبه‌های مختلف بخش توپر سیستم کوبیاکس (X-Zone) توسعه یافت. قالب‌های Slim-Line با شکل بیضی، امکان ساخت دال‌های دو طرفه مجوف با ضخامت‌های کم‌تر را فراهم کردند. در سال 2013 میلای (1392 شمسی)، نوع جدیدی از قالب‌های کوبیاکس با عنوان «Slim-Line Click» به منظور نصب آسان المان‌های کوبیاکس و میلگردهای بین آن‌ها معرفی شد. این مدل، ایمنی کار را افزایش و هزینه‌های بازرسی را کاهش داد.
در سال 2019 میلادی (1398 شمسی)، مدل دیگری با عنوان «Cobiax CLS» توسعه یافت. CLS، مخفف «Concrete Lightweight Structures» به معنای «سازه‌های بتنی سبک» است. شکل خارجی قالب‌های CLS به صورت مربعی است اما با کنار هم قرار دادن آن‌ها، شکل حفرههای درون ساختار بتن به صورت بیضوی خواهد بود. این قالب‌ها علاوه بر حفظ مزیت‌های قالب‌های قبلی، عملکرد آن‌ها را به طور قابل توجهی افزایش دادند.
